Ένα χτύπημα σε κάποια πισίνα στον αυχένα ψηλά, και η περιπέτεια αρχίζει. Τετραπληγία. Τα πάντα, τα καθημερινά, μοιάζουν δύσκολα. Είναι δύσκολα. Το πείσμα όμως, η οικογένεια και η ψυχή υποστηρίζουν και αντικαθιστούν το όποιο πρόβλημα με λύση. Έτσι λοιπόν και πάλι, ο ‘ανάπηρος’ αποκτά την ζωή του. Έχει την δουλειά του. Την κοπέλα του. Οδηγεί το αυτοκίνητό του. Μπαίνει σε σκάφος και κάνει ξανά ιστιοπλοΐα που τόσο αγαπά. Το 2004, γίνεται παραολυμπιονίκης.
Περνώντας 15 μέρες μέσα στο παραολυμπιακό χωριό σαν προπονητής της παραολυμπιακής ομάδας ιστιοπλοΐας, έζησα ανθρώπους από κάθε μεριά της γής με διαφορετικά προβλήματα. Ο καθένας τους με την ιστορία του. Άλλος γεννήθηκε με κάποια δυσπλασία. Άλλος είχε ακρωτηριασμό λόγω καρκίνου. Άλλος ακρωτηριασμό από ναρκωτικά. Άλλος απο αυτοκινητιστικό. Άλλος ήταν πιλότος σε F-16 και έπεσε. Άλλος έχασε τα πόδια του από προπέλα σκάφους όταν πήγε να σώσει την κόρη του. Άλλος τυφλός. Παραπληγίες, Τετραπληγίες. Όλοι όμως δεν το έβαλαν κάτω. Όλοι έχουν τις ζωές τους και πάλι. Όλοι κάνουν ότι και εμείς, οι ‘κανονικοί’, και ακόμα περισσότερα. Έχετε δοκιμάσει να ανάψετε σπίρτο ή να δέσετε κορδόνια με ένα χέρι? Εγώ ένιωσα ανάπηρος… Ένα πρωί, και ενώ είχαμε αργήσει να φύγουμε για την παραολυμπιακή μαρίνα, μόλις τελειώσαμε το πρωινό, ο αναπληρωματικός μας (ολική τύφλωση) θυμήθηκε ότι είχε ξεχάσει κάτι στο διαμέρισμα που μέναμε. Η απόσταση από το εστιατόριο μέχρι το κτήριο που έμενε η ελληνική ομάδα, για όσους δεν το γνωρίζουν, μεγάλη και όχι απλή. Μεσολαβούν πάρκα, σκαλοπάτια και δρόμοι. Δεν θα προλαβαίναμε τον αγώνα. Βλέποντας τον σίγουρο τον άφησα να πάει μόνος και οι υπόλοιποι φύγαμε με το λεωφορείο. Φυσικά είχα ειδοποιήσει να έχει το αρχηγείο το νού του. Εκείνες τις ημέρες δεν είχα σταματήσει να εκπλήσσομαι για τις δυνατότητες αυτών των ανθρώπων. Πήγε στο διαμέρισμα, άνοιξε, βρήκε ότι έψαχνε, κλείδωσε, πήγε στην στάση με τα λεωφορεία, πήρε το σωστό και με λίγα λόγια ήρθε μόνος του και μας βρήκε στο σκάφος(!!?). Με κλειστά μάτια ούτε μέσα στο σπίτι μου δεν μπορώ να κινηθώ με τόση ακρίβεια. Πόσο μάλλον σε ένα μέρος και μια πόλη που είχα ‘δεί’ μόλις για 5 μέρες.
Όταν το πρωί ξυπνούσαμε και μαζευόμαστε να φάμε πρωινό, και μέχρι να βάλω την λογική να δουλέψει και να πω στον εαυτό μου ότι οι άνθρωποι γύρω μου τελικά δεν είναι διαφορετικοί από εμένα και δεν υστερούν σε κάτι, ένιωθα ένα σφίξιμο. Ακόμα το νιώθω. Και ελπίζω να μην σταματήσω να το νιώθω όπως κάποιοι γιατροί που αντιμετωπίζουν τον άνθρωπο, τον ασθενή και τον ανθρώπινο πόνο με στωικότητα αφού ζουν με αυτόν στην καθημερινότητά τους και την δουλειά τους. Αν φτάσω στο σημείο να μην νιώθω σφίξιμο θα έχω αλλοιώσει την ανθρωπιά μου. Δεν το θέλω. Αυτό που επίσης δεν θέλω, είναι το να ξεχάσω ότι όλα αυτά είναι μέσα στην ζωή. Συμβαίνουν. Είναι μέσα στην καθημερινότητα. Πρέπει να μάθουμε και να γνωρίζουμε ότι αν μας συμβεί κάτι η ζωή συνεχίζεται. Αν παραιτηθούμε, χάσαμε. Μπορούμε και πάλι να κάνουμε ότι κάναμε και πριν. Η οικογένειά μας πρέπει να μας βοηθήσει και όχι να μας κάνει να νιώσουμε πραγματικά ανήμποροι.
Ο αθλητισμός γενικά απαιτεί να γνωρίζει κανείς τι σημαίνει να σφίγγεις τα δόντια σου και να προσπαθείς. Σαν προπονητής εδώ και χρόνια, βρίσκω ότι η σημερινή νεολαία στερείται αυτής της αρετής. Δύσκολα βρίσκει κανείς παιδιά που έχουν το πείσμα και την θέληση να διακριθούν. Σε ‘ανάπηρους’ δεν βρήκα ποτέ αυτό το πρόβλημα. Γνωρίζουν τι σημαίνει προσπάθεια και πείσμα να καταφέρουν κάτι. Είναι έτοιμοι χτισμένοι αθλητές.
Ειδικά στην ιστιοπλοΐα, που ο αθλητής πέρα από τον αντίπαλο, βρίσκεται αντιμέτωπος και με στοιχεία της φύσης, το πείσμα και η προσπάθεια επιβάλλεται να είναι μεγαλύτερη από άλλα αθλήματα. Όσοι ασχολούμαστε με το yachting, γνωρίζουμε βέβαια ότι οι απολαβές στην ψυχή και η ικανοποίηση που παίρνει κανείς από την επαφή με την θάλασσα, είναι τεράστιες. Το ίδιο και η ευεξία που νιώθουμε όταν γυρνάμε από προπόνηση ή αγώνα και παραλαμβάνουμε τα προβλήματα της καθημερινότητας που έχουμε αφήσει στον μόλο βγαίνοντας, ξανά, αλλά πολύ πιο ανάλαφρα. Για άτομα που ακόμα και απλά πράγματα καθημερινά γίνονται αρκετά πιο δύσκολα, η επαφή αυτή με την θάλασσα είναι πολύ σημαντική και η διέξοδος που τους δίνει τεράστια.
Άτομα με αναπηρίες μπορούν να κάνουν τόσο αγωνιστική ιστιοπλοΐα όσο και κρουαζιέρα. Η πρόκληση του ανταγωνισμού όμως γενικά δεν αφήνει τέτοια άτομα αδιάφορα. Συγκεκριμένα, οι παραολυμπιακές κατηγορίες για τους Παραολυμπιακούς αγώνες του Πεκίνου είναι πλέον 3.
- Το Sonar, 3θέσιο με μόνιμη καρίνα
- Το 2.4, μονοθέσιο με μόνιμη καρίνα
- UD18, 2θέσιο με μόνιμη καρίνα
Στους παραολυμπιακούς αγώνες Αθήνα 2004 είχαμε συμμετοχή και στις τότε 2 παραολυμπιακές κατηγορίες. Για την ιστορία, στο 2.4 με τον Σταμάτη Καλιγέρη (δυσλειτουργία δεξιού ποδιού), (13ος) και στο Sonar, με τους Χριστοφόρου Βασίλη (τετραπληγία, κυβερνήτης), Πατεράκη Νίκο (απεξάρθρωση ώμου, main trimmer), Δεληκούρα Γιώργο (ακρωτηριασμός στο πόδι, jib trimmer), Τοκατλίδη Γιώργο (τύφλωση, αναπληρωματικός) (8οι Παραολυμπιονίκες). Από τότε, τα μέλη της παραολυμπιακής ομάδας έχουν διπλασιαστεί. Ήδη κατά την διάρκεια των παραολυμπιακών αγώνων με πλησίαζαν άτομα από άλλα αθλήματα και με ρωτούσαν το πώς μπορούν να γίνουν μέλη της ομάδας μας και να έρθουν πιο κοντά στην θάλασσα που τόσο τους αρέσει. Βλέποντας δε την επιτυχία που κατάφεραν οι αθλητές του Sonar να έχουν με τόσο μικρή αλλά ουσιαστική προετοιμασία, το δέλεαρ ήταν μεγάλο. Αυτό που σίγουρα λειτούργησε και λειτουργεί θετικά είναι το πολύ καλό και ‘παρεΐστικο’ κλίμα μέσα στην ομάδα, που σιγοντάρεται από την μέχρι τώρα καλή συνεργασία με το τμήμα αθλητισμού της Ελληνικής Ιστιοπλοϊκής Ομοσπονδίας αλλά και ομίλους όπως ο Ιστιοπλοϊκός Όμιλος Πειραιά και ο Ναυτικός Όμιλος Ελλάδος που από την πρώτη στιγμή αγκάλιασαν την ιστιοπλοΐα για άτομα με αναπηρίες. Σημαντικό ρόλο συντονιστή και αρωγού παίζει και το Εθνικό Κέντρο Ιστιοπλοΐας Πειραιά.
Το 2.4 είναι το μονοθέσιο σκάφος των παραολυμπιακών αγώνων. Οι ιδιότητες του σκάφους όπως η σταθερότητα, η ασφάλεια και η ευκολία χειρισµού το κάνουν κατάλληλο για αγωνιστική χρήση ακόµη και από άτοµα µε πολύ σοβαρές κινητικές αναπηρίες. Σε αντίθεση µε τα άλλα αγωνιστικά σκάφη Ολυµπιακών διαδροµών µε αντίστοιχο µέγεθος, που απαιτούν εξαιρετική φυσική κατάσταση του πληρώµατος για επίτευξη υψηλών ταχυτήτων, το 2.4 µπορεί να πιάσει τις µέγιστες επιδόσεις του ακόµη και µε ανάπηρους ιστιοπλόους σαν πλήρωµα.
Με τα σκάφη 2.4 ιστιοπλόοι µε πολύ σοβαρές αναπηρίες, όπως οι τετραπληγικοί, συναγωνίζονται µε ίσους όρους όλους τους υπόλοιπους και συχνά τους κερδίζουν σε Διεθνείς αγώνες και Παγκόσµια πρωταθλήµατα. Είναι χαρακτηριστικές οι περιπτώσεις τετραπληγικών κυβερνητών µε διακρίσεις σε αγώνες υψηλού επιπέδου όπως οι Παραολυµπιακοί της Αθήνας και του Σίδνευ. Επίσης, δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που βαριά ανάπηροι ιστιοπλόοι κερδίζουν σε open πρωταθλήματα του 2.4 που συμμετέχουν και μη ανάπηροι.
Το επίπεδο των αγώνων με σκάφη παραολυμπιακών κατηγοριών είναι αντίστοιχο με αυτό στις ολυμπιακές κατηγορίες. Οι αθλητές, με την βοήθεια των προπονητών, καταφέρνουν με διάφορα συστήματα στα σκάφη τους –ενίοτε ηλεκτρικά- να μπορούν να ξεπερνούν το εκάστοτε πρόβλημα τους και να μπορούν να κάνουν ιστιοπλοΐα σαν να μην είχαν καμία αναπηρία. Οι μετατροπές στο σκάφος ανάλογα με την αναπηρία, βοηθούν τον εκάστοτε αθλητή να μπορεί να αποκτά έλεγχο των συστημάτων του σκάφους του. Η στρατηγική που ακολουθεί κάποιος, το ρύθμισμα των πανιών και η αναζήτηση της ταχύτητας είναι η ίδια για έναν αθλητή με αναπηρίες με έναν χωρίς.
Αν κανείς προσπαθήσει να παραστήσει το άθλημα της ιστιοπλοΐας σχηματικά, θα μπορούσε εύκολα να σχηματίσει μια πυραμίδα που στην βάση της υπάρχει η ετικέτα ‘boat handling’. Το κομμάτι του ελέγχου του σκάφους είναι το μοναδικό κομμάτι στο οποίο ένας ανάπηρος μπορεί να υστερεί. Αυτό το κομμάτι είναι το κομμάτι που εμείς οι προπονητές προσπαθούμε με διάφορες μετατροπές στο σκάφος να το κάνουμε βολικό για έναν αθλητή μας με συγκεκριμένη αναπηρία. Αν με μετατροπές, συστήματα και πατέντες μπορέσουμε να καταφέρουμε ένας αθλητής να έχει τον πλήρη έλεγχο του σκάφους του, τότε έχουμε καταφέρει να τον κάνουμε ισάξιο αντίπαλο στην θάλασσα με τον οποιοδήποτε αρτιμελή ιστιοπλόο.
Το μεσαίο κομμάτι της πυραμίδας, με την ετικέτα ‘boat speed’ είναι εξίσου σημαντικό. Αφού καταφέραμε ο ιστιοπλόος να ελέγχει το σκάφος του, πρέπει να καταφέρουμε ο ιστιοπλόος να το κάνει να ταξιδέψει γρήγορα. Οι εντολές που θα έδινα σαν προπονητής σε μια ομάδα ολυμπιακής κατηγορίας όσον αφορά αυτό το κομμάτι είναι ακριβώς ίδιες με τις εντολές που θα ακούσουν οι αθλητές της παραολυμπιακής ομάδας. Το ρύθμισμα των πανιών και το ταξίδεμα του σκάφους στην αναζήτηση ταχύτητας είναι κοινά για οποιονδήποτε ιστιοπλόο.
Αφού καταφέραμε λοιπόν να ελέγχουμε το σκάφος μας και να το ταξιδεύουμε και γρήγορα, μένει η κορυφή της πυραμίδας με την ετικέτα ‘strategy and tactics’. Ένα γρήγορο σκάφος σε έναν ιστιοπλοϊκό στίβο με άψογο έλεγχο, αν ταξιδεύει χωρίς να εκμεταλλεύεται τις αλλαγές του αέρα και χωρίς γενικότερη στρατηγική, είναι αγωνιστικά χαμένο. Και στο κομμάτι της κορυφής της πυραμίδας, οι εντολές που θα ακούσουν ιστιοπλόοι με κινητικές αναπηρίες από τον προπονητή είναι ακριβώς οι ίδιες με ιστιοπλόους ολυμπιακών κατηγοριών. Καταλήγουμε λοιπόν, ότι αφού καταφέρουμε με κάποιο σύστημα στο σκάφος να αναπληρώσουμε την εκάστοτε αναπηρία και μπορεί ο αθλητής να ελέγξει το σκάφος του, από εκεί και πέρα το ‘παιχνίδι’ παίζεται σε ίσους όρους. Είναι θέμα αντίληψης, σκέψης, στρατηγικής, εμπειρίας και προπόνησης του αθλητή.
Το Sonar, είναι η τριθέσια παραολυμπιακή κατηγορία. Οι αθλητές των παραολυμπιακών αγώνων στην ιστιοπλοΐα, ανάλογα με την αναπηρία τους κατατάσσονται σε μία κλίμακα από το 1 έως το 7. 1 είναι κάποιος με πολύ βαριά αναπηρία, όπως η τετραπληγία και 7 είναι κάποιος με ‘ελαφριάς’ μορφής αναπηρία, όπως ο ακρωτηριασμός κάτω άκρου. Η κατάταξη γίνεται από γιατρούς ιστιοπλόους και με βάση συγκεκριμένες κινήσεις που απαιτούνται στην ιστιοπλοΐα κάνοντας τους συγκεκριμένα τέστ με τα οποία διαπιστώνεται το μέγεθος της αναπηρίας τους. Η μεταβολή δε της κατάστασης τους ελέγχεται τακτικά και σίγουρα πριν από μεγάλες διοργανώσεις. Ενώ στο 2.4 μπορούν και συμμετέχουν με ίσους όρους αθλητές οποιασδήποτε κατηγορίας (1-7), στο Sonar, το άθροισμα των συντελεστών του πληρώματος πρέπει να κάνει 14. Έτσι, δεν μπορούν, για παράδειγμα να αγωνιστούν τρεις αθλητές με ‘ελαφριά’ για την ιστιοπλοΐα αναπηρία. Στο UD 18 πρέπει υποχρεωτικά να υπάρχει μια γυναίκα στο πλήρωμα και ένας απο τους δύο να έχει συντελεστή 1. Για την ιστορία, οι παραολυμπιονίκες μας στο Sonar, είχαν άθροισμα 12 (7+1+4) και ήταν ένα από τα 3 σκάφη στους παραολυμπιακούς αγώνες που ο κυβερνήτης του είχε συντελεστή 1. Η μετατροπή με την οποία καταφέρνει ο κυβερνήτης αν και τετραπληγικός να ταξιδεύει το σκάφος, είναι σύλληψης και κατασκευής ενός Αμερικανού αθλητή Sonar του Keith Burhans (ακρωτηριασμός και των 2 κάτω άκρων) ό οποίος δεν προκρίθηκε να συμμετέχει με την ομάδα της Αμερικής και μας χάρισε το σύστημά του για να μπορέσουμε να συμμετέχουμε εμείς. Ο κυβερνήτης, βρίσκεται σε μια καρέκλα που μετακινείται πάνω σε έναν ημικυκλικό σιδηρόδρομο από την μία πλευρά του σκάφους στην άλλη. Με τη βοήθεια ενός συστήματος από πετάλια ποδηλάτου ελέγχει με σχοινιά την λαγουδέρα του και τιμονεύει. Η κατηγορία του Sonar, απαγορεύει να ανοιχτούν τρύπες στο σκάφος για να γίνει η οποιαδήποτε μετατροπή. Αυτό σημαίνει ότι και η μετατροπή του Keith μπορεί εύκολα να ‘ξεκουμπώσει’ από το σκάφος και να εγκατασταθεί σε άλλο Sonar.
Η παγκόσμια ομοσπονδία ιστιοπλοΐας, βράβευσε τον Keith για την προσφορά του στην ομάδα μας και όταν κερδίσαμε κούρσα στους παραολυμπιακούς αγώνες, βλέποντας και την γενικότερη απόδοση της ομάδας ‘βάφτισε’ στο website της το project μας ‘Greek Tragedy’, εννοώντας ότι ο Keith, σαν από μηχανής θεός, προσέφερε την λύση για να μπορέσουμε να συμμετέχουμε και να κερδίζουμε στους παραολυμπιακούς αγώνες με πολύ σύντομη προετοιμασία. Ο κυβερνήτης μας, κατάφερε να προπονηθεί με την μετατροπή μονάχα 3 φορές πριν τους αγώνες αφού είχαμε την μετατροπή στα χέρια μας τέλη Αυγούστου. Το σκάφος, νοικιασμένο, το είχαμε στην κατοχή μας από μέσα Ιουλίου. Η Ελληνική Ιστιοπλοϊκή Ομοσπονδία, βλέποντας την απόδοση της ομάδας, αγόρασε το σκάφος. Το όνομα του πλέον, είναι ‘Greek Tragedy’…
Στην Ελλάδα, αρχίσαμε το project της ιστιοπλοΐας ατόμων με αναπηρίες ανάποδα, υπό την έννοια ότι έχουμε και προπονούμε elite ιστιοπλόους που διεκδικούν διακρίσεις και στερούμαστε την βάση που κανονικά θα έπρεπε να αποτελείται από πολλούς ιστιοπλόους. Παρ’ όλα αυτά, η ομάδα μας συνεχώς μεγαλώνει, και τα νέα παιδιά, κάνοντας ιστιοπλοΐα με φτασμένους ιστιοπλόους, μαθαίνουν και ανεβαίνουν γρήγορα. Επίσης, τα παλιά μέλη της ομάδας μπορούν εύκολα να κατατοπίσουν τα νέα μέλη με αντίστοιχες αναπηρίες όσον αφορά τα πατήματα και τις μετατροπές που μπορούν να κάνουν. Νέοι ιστιοπλόοι μπορούν επίσης να αθληθούν και με τα 5 σκάφη Access του Ελληνικού Sailability, εμπνευστής του οποίου είναι ο Παναγιώτης Τσίγκανος (Τετραπληγία). Τα Access, είναι ιδανικά για εκμάθηση ιστιοπλοΐας για άτομα με αναπηρίες, και αν και δεν είναι παραολυμπιακή κατηγορία, έχουν πολλούς αγώνες ανά τον κόσμο κάθε χρόνο. Ελληνική συμμετοχή, ο Παναγιώτης Τσίγκανος.
Στην ανοικτή θάλασσα, ο Αντώνης Μάγκος, έχει πρωτοπορήσει παγκοσμίως, μετατρέποντας ένα σκάφος ανοικτής θαλάσσης για να είναι προσβάσιμο από άτομα που είναι επάνω σε αναπηρικό καροτσάκι. Το cockpit, το σαλόνι και η τουαλέτα του είναι πλήρως προσβάσιμα. Στα άμεσα σχέδιά του η κατασκευή custom σκάφους στα 42 πόδια στο οποίο τα άτομα πάνω σε αναπηρικό καρότσι θα μπορούν να έχουν ενεργό ρόλο επάνω στο σκάφος και να λειτουργούν όλα τα συστήματά του χωρις πρόβλημα. Με το εν λόγω σκάφος, θα μπορούν άτομα με αναπηρίες να συμμετέχουν σε αγώνες ανοικτής θάλασσας αλλά και να πηγαίνουν διακοπές.
Ακόμα πιο εντυπωσιακό είναι ότι γίνεται ιστιοπλοΐα και ακόμα αγώνες με τυφλούς. Γενικά, υπάρχουν 2 σχολές. Η Βρετανική, η οποία οργανώνει κρουαζιέρες και φλοτίλες με σκάφη ανοικτής θαλάσσης, έχει προσαρμόσει ειδικά προγράμματα στα ηλεκτρονικά του σκάφους έτσι ώστε να μετατρέπουν τα νούμερα και τα γεγονότα σε φωνή. Έτσι λοιπόν, αφού χαράξουν πορείες σε ανάγλυφους χάρτες, περνούν τα δεδομένα στο GPS και κάνουν ναυτιλία ακούγοντας δεδομένα από τα όργανα όπως το GPS και το Radar. Υπάρχουν παραδείγματα τυφλών ιστιοπλόων που έχουν κάνει ακόμα και υπερατλαντικά ταξίδια μόνοι τους, όπως αυτός που ταξίδεψε από το Cape Town στο Perth και μάλιστα έκανε μόνος του και την μανούβρα στο λιμάνι για να δεσει…
Η Ιταλική σχολή, αντιμετωπίζει το θέμα αγωνιστικά. Οι σημαδούρες εκπέμπουν η καθεμιά διαφορετικό ήχο. Το ίδιο και τα σκάφη αν είναι δεξήνεμα ή αριστερήνεμα. Τα χρονόμετρα και τα όργανα διαβάζουν τα νούμερα που πρέπει να γνωρίζουν οι ιστιοπλόοι. Διεθνής κλάση για τους τυφλούς, το Meteor, ενώ διεθνής συμβολισμός για τα σκάφη που έχουν μέσα τυφλούς είναι να έχουν το πάνω μέρος της μαΐστρας τους με μπορτώ χρώμα. Όταν είδα καμιά 10αριά σκάφη με τυφλούς να κάνουν αγώνες και να μην τρακάρει κανείς, πραγματικά εντυπωσιάστηκα… Υπάρχει άσκηση που πολλοί προπονητές κάνουν στους αθλητές τους, ειδικά σε πολύ ψηλό ολυμπιακό επίπεδο, να ταξιδέψουν το σκάφος τους με τα μάτια κλειστά. Βοηθά στο να βελτιώνει ο αθλητής την αίσθησή του, την αντίληψη των συστημάτων γύρω του και γενικά το handling του σκάφους. Από τους περισσότερους κρίνεται πολύ δύσκολη…
Κλείνοντας με την προτροπή να έρθουν κοντά στην θάλασσα και την ιστιοπλοΐα, όσα άτομα με αναπηρίες το ήθελαν και το θεωρούσαν αδύνατον, θέλω να τονίσω και πάλι: ΓΙΝΕΤΑΙ.
Γράφοντας αυτό το άρθρο και ενθυμούμενος τα παλιά με πρόλαβαν τα αποτελέσματα στους Παραολυμπιακούς Αγώνες στο Πεκίνο:
Χριστοφόρου, Αλεξάς και Πατεράκης στα Sonar 7οι
Δεληκούρας στα 2,4 13ος
Συγχαρητήρια στους αθλητές και τους προπονητές τους και μακάρι το 2012 να καταφέρουμε καλύτερα αποτελέσματα στο SONAR και στο 2.4 αλλά και να έχουμε συμμετοχή στα UD 18.
Μακάρι χορηγοί, όμιλοι και παράγοντες να αγκαλιάσουν την προσπάθεια αυτή και να καταφέρουμε περισσότερη και ποιοτικότερη ενασχόληση αθλητών ΑΜΕΑ με την θάλασσα και την ιστιοπλοία.
