Τα συναισθήματα της επόμενης ημέρας μετά από αγώνες στο Porto Carras είναι πάντα η ίδια: Έχεις ζήσει στον παράδεισο για κάποιες μέρες, έχεις ευχαριστηθεί αγώνες και ιστιοπλοΐα, και αναρωτιέσαι γιατί όλα αυτά έπρεπε να έχουν τελειώσει και γιατί έπρεπε να προσγειωθείς τόσο άγαρμπα στην ρουτίνα της καθημερινότητάς σου.
Στα νερά που παραδοσιακά σχίζουν οι πλώρες των σκαφών που διεκδικούν το Κύπελλο Βορείου Αιγαίου, αυτή τη φορά θα συνέβαινε κάτι πολύ πιο μεγάλο: Το Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα ORCi!
Η παρέα με την οποία τρέχω εδώ και πάνω από 20 χρόνια με διάφορες –αρκετά βαριές- ταμπέλες στις πρύμνες των σκαφών που «καβαλάμε» , παραδοσιακά κυνηγάει Πανευρωπαϊκά και Παγκόσμια πρωταθλήματα στην ανοικτή θάλασσα, με αρκετές επιτυχίες. Αν λοιπόν κανείς θεωρήσει ότι ο συγκεκριμένος αγώνας θα είχε και μια «γεύση» «Κυπέλλου Βορείου Αιγαίου», ήταν must για το φετινό μας πρόγραμμα.
Για εμάς, όλα ξεκίνησαν καλά, κερδίζοντας το φετινό Κύπελλο Βορείου Αιγαίου, το οποίο τρέξαμε για προετοιμασία. Ο στίβος μπροστά από το Porto Carras, με την γνωστή του μπουκαδούρα και το εξίσου… γνωστό ρεύμα, αντίθετα με τους ισχυρισμούς πολλών, μόνο «μονοπάτι» δεν είναι. Είναι ιδιαίτερα πονηρός στίβος, που περιέχει σταυρόλεξα για πολύ δυνατούς λύτες. Ειδικά με τις πολύ χαμηλές εντάσεις που είχε ο άνεμος, κάθε κούρσα ήταν και διαφορετική από την άλλη, δίνοντας απλόχερα ευκαιρίες σε όλους.
Το πανευρωπαϊκό ξεκίνησε με αγώνα ανοικτής θαλάσσης. Μια κακή αρχή για την ομάδα μας αφού περίπου 2 μίλια από τον τερματισμό της διαδρομής, το “κάτσαμε”, μπαίνοντας στο… hall of fame ενός από τους πιο «ξακουστούς» βράχους της περιοχής, τον οποίο έχουν «χαρτογραφήσει» πολλά πληρώματα πριν από εμάς… Μη γνωρίζοντας το μέγεθος της ζημιάς που είχαμε πάθει, εγκαταλείψαμε και ξεκινήσαμε με μια άκυρη το πρωτάθλημα.
Ακούστηκαν πολλά για το συμβάν. Η μοναδική αλήθεια είναι ότι στη Χαλκιδική πήγαμε για να διεκδικήσουμε τον τίτλο. Όταν λοιπόν πας για κάτι τέτοιο, είσαι έτοιμος να ρισκάρεις, να πιέσεις και να πιεστείς. Θα είσαι αυτός που θα του τύχει να βγει έξω στην εκκίνηση, να έχει επαφή με κάποιο σκάφος, να μπλέξει σε μια ένσταση ή ακόμα και να πάθει αυτό που πάθαμε. Δουλέψαμε όλη νύχτα, το φτιάξαμε, και την επόμενη το πρωί ήμασταν στη γραμμή της εκκίνησης και πάλι.
Στη θάλασσα, τα πάντα λειτουργούσαν σαν ελβετικό ρολόι. Άψογο race management στο στίβο, αποτελέσματα άμεσα ανάμεσα στις κούρσες, καθόλου νεκρός χρόνος και πολύ σωστές επιλογές και αποφάσεις. Στη στεριά το ίδιο. Γραμματεία, καταμετρήσεις, έλεγχοι, όλα άμεσα, γρήγορα και χωρίς να κουράζουν τον αθλητή στο ελάχιστο. Και παρά την ταχύτητα, αξιοπιστία και ακρίβεια.
Η συγχώνευση των κλάσεων Α+Β σε ένα στίβο, πρακτικά μάλλον σήμαινε την «φιλοξενία» των Α στον στίβο των αριθμητικά περισσοτέρων Β. Έτσι, ο στίβος ήταν περισσότερο στα μέτρα των Β με αποτέλεσμα να τερματίζουμε τα όρτσα-πρίμα με το TP σε 45-50 λεπτά μόνο, πράγμα που έκανε πολύ δύσκολο το έργο μας στο να μαζεύουμε τον χαριζόμενο χρόνο. Παράλληλα, πιθανότατα με στόχο να αποφύγει η διοργάνωση την ύπαρξη ενός lay day, τα offshore ήταν πολύ μικρά. Συμμετέχοντας σε αντίστοιχες διοργανώσεις όλα τα τελευταία χρόνια, περιμέναμε τα μίλια του offshore να είναι κάποιος τριψήφιος αριθμός. Σε ένα τέτοιο αγώνα ανοικτής θαλάσσης, ένα καλό σκάφος έχει ευκαιρίες να ανακάμψει από κάποιο λάθος. Σε τόσο μικρές διαδρομές όμως, και με τόση μπουνάτσα, ήταν απλά καταδικασμένο. Η απόφαση να βγουν τα αποτελέσματα στα offshore με time on time, ήταν κάτι ακόμα που άφησε μια παράξενη «γεύση». Πάντα σε τέτοιες διοργανώσεις προσπαθείς για constructed και αν δεν μπορέσεις, καταφεύγεις σε offshore single number. Τουλάχιστον αυτό γινόταν μέχρι τώρα. Αλλιώς μπορεί να αδικήσεις ή και να αδικηθείς. Όπως και να έχει, έχεις στα χέρια σου ένα πολύ επιστημονικό εργαλείο για να βγάλεις δίκαια αποτελέσματα και εσκεμμένα του αφαιρείς την «εξυπνάδα» του…
Έξω-αγωνιστικά, αυτό με το οποίο ένιωσα διαφορετικά σε σχέση με άλλα Πανευρωπαϊκά πρωταθλήματα στην ανοικτή θάλασσα, ήταν το ότι δεν υπήρχε ένας τόπος συγκέντρωσης των πληρωμάτων πριν και μετά τον αγώνα. Κάπου που να νιώσουμε όλοι μαζί παρέα. Σε άλλους αγώνες, υπήρχε μια τέντα που μαζευόμαστε. Εκεί γινόταν εκδηλώσεις από τους χορηγούς. Εκεί τρώγαμε όλοι μαζί. Εκεί τους έβρισκες όλους μετά τον αγώνα και μπορούσες να μιλήσεις μαζί τους και να καταλάβεις αν το έργο που όλοι μαζί είδατε πριν λίγο στη θάλασσα, από κάποιες θέσεις φαινόταν διαφορετικά. Αυτό μου έλειψε.
Ένα ακόμα τελευταίο πράγμα που μου έλειψε, ήταν η προβολή. Μια τόσο σημαντική διοργάνωση έγινε στη χώρα μου και το ήξερα εγώ και η παρέα μου. Και το βασικό πρόβλημα με αυτό, δεν είμαι ούτε εγώ ούτε η παρέα μου αλλά όποιοι χορηγοί υπήρχαν επάνω στα σκάφη. Η έλλειψη σωστής και δομημένης επικοινωνίας τους μέσα από την προβολή της διοργάνωσης, πιθανόν να τους οδηγήσει σε λάθος συμπεράσματα. Συμπεράσματα που οδηγούν σε λάθος αποφάσεις και χαμένο «τζίρο» στον χώρο. Μείωση της «πίτας», και άρα και της δραστηριότητας. Μια τέτοια διοργάνωση πρέπει να λειτουργεί σαν καταλύτης για περισσότερη δραστηριότητα όπου γίνεται…
Συγχαρητήρια αξίζουν στο ΝΟΘ και σε όλους όσους εργάστηκαν για την διοργάνωση. Έχω φορέσει αρκετές φορές τα παπούτσια του διοργανωτή και αντιλαμβάνομαι πόσο κόντρα στο ρεύμα των ημερών μας πήγαν, για να φέρουν εις πέρας μια τόσο σημαντική διοργάνωση. Προσωπικά, όπως ήμουν παρών σε πάρα πολλές διοργανώσεις του ομίλου στη περιοχή πιο παλιά, τόσο θα συνεχίσω και μελλοντικά να παρίσταμαι και να συμμετέχω. Όσο αυτό μετράει και έχει σημασία. Και φυσικά θα προσπαθήσω να επηρεάζω την παρέα με την οποία τρέχω να περιλαμβάνουμε στο ετήσιο πρόγραμμά μας την Χαλκιδική!
