2018…μια χρονιά ακόμα πιο κοντά στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκυο. Για την ακρίβεια 933 μέρες για την έναρξη την ώρα που γράφεται το παρόν. Ο χρόνος δεν σταματάει και πάμε ολοταχώς για τους επόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες που είναι σίγουρα πιο κοντά στα «καλούπια» της ΔΟΕ. Είναι όμως, για τον ιστιοπλόο, αντιπροσωπευτικοί για το άθλημά του; Είναι πιο δίκαιοι; Κάνουν τελικά καλό στο άθλημα της ιστιοπλοΐας ή έχουν πάρει περίεργα μονοπάτια; Εκφράζουν αυτό που, η ίδια η οργανωτική επιτροπή του Τόκυο 2020 γράφει για το άθλημα, και ακόμα περισσότερο, τους ίδιους τους ιστιοπλόους;

Ας μην γελιόμαστε. Παραδοσιακά ο ιστιοπλόος αγωνίζεται κάπου μόνος του. Όχι μόνο γιατί ο στίβος είναι σε μέρος δύσκολα προσβάσιμο για τους θεατές αλλά και γιατί σαν άθλημα είναι δύσκολο στην παρακολούθηση. Ειδικά αν το κοινό δεν γνωρίζει, απλά βλέπει βαρκούλες να αρμενίζουν. Με την βοήθεια της τεχνολογίας έχουν γίνει βήματα στο να μπορεί κανείς να «παρακολουθεί» αλλά όχι απαραίτητα στο να καταλαβαίνει. Επίσης απέχουμε ακόμα πολύ από το να μεταδίδεται με τον οποιοδήποτε τρόπο η «μαγεία» του αθλήματος. Η έρευνα έβγαλε ένα γεγονός που δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς: Ο μέσος θεατής αντιλαμβάνεται τα διαφορετικά αγωνίσματα της ιστιοπλοΐας σαν να πηδούν αθλητές από τον βατήρα των 10 μέτρων φορώντας απλά διαφορετικό μαγιό. Και ίσως τελικά έτσι να είναι. Γιατί να μην υπάρξει λίγο φαντασία στις διαδρομές; Στον τρόπο διεξαγωγής των αγώνων; Κάτι διαφορετικό από το τραπέζιο ή το όρτσα-πρίμα που δεν κάνει καθόλου πιο κατανοητό το άθλημά μας;

Γιατί ενώ η ΔΟΕ έχει φαγωθεί, σε επίπεδο αδικίας, να φτιάξει τα νούμερά της αναφορικά με τα ποσοστά αντρών και γυναικών με το ζόρι σε όλα τα αθλήματα, σε άλλες στατιστικές δεν πολύ-δίνει σημασία. Βιάζει αθλήματα αντίθετα ίσως στην φύση τους και κόντρα στο παγκόσμιο ενδιαφέρον που υπάρχει για αυτά και προσπαθεί να φτιάξει μια στατιστική, επειδή κάποιος κάπου κάποτε είπε ότι πρέπει να υπάρχει ισότητα στα δυο φύλα, σε κάθε άθλημα που βρίσκεται στο πρόγραμμα των αγώνων. Είναι βέβαιο ότι αν το pole dancing κάποτε γίνει Ολυμπιακό Αγώνισμα, θα πρέπει με το ζόρι να υπάρξουν ίσες συμμετοχές και από άντρες σε αυτό, ανεξάρτητα αν η ενασχόληση με το άθλημα παγκοσμίως γυναικοκρατείται. Και καλά κάνει! Αντίθετα, το ότι η ιστιοπλοΐα είναι παραδοσιακά το μοναδικό άθλημα που ο αθλητής έχει μονάχα μια ευκαιρία για να πάρει μετάλλιο σε αντίθεση με τα άλλα αθλήματα, δεν απασχολεί την ΔΟΕ σαν στατιστική. Εμείς έτσι την μάθαμε την ιστιοπλοΐα και έτσι την αγαπήσαμε. Και κάνουμε ιστιοπλοΐα για την ιστιοπλοΐα. Όμως, το γεγονός αυτό, την κάνει ελκυστική σαν άθλημα για τις επόμενες γενιές; Αντίστοιχα και η κάθε εμμονή σε στατιστικές και νούμερα που αδιαφορούν για τη φύση των αθλημάτων και αγνοούν το πραγματικό παγκόσμιο ενδιαφέρον των ανθρώπων για αυτά.

Παλιά κουβέντα αλλά οι τωρινές κατηγορίες στο πρόγραμμα των αγώνων παρακινούν τον ιστιοπλόο να κάνει κάθε μέρα προπόνηση για να γίνει καλός; Ακόμα καλύτερα παρακινούν τον άσχετο με τον χώρο να κάνει ιστιοπλοΐα; Παρακινούν τον χομπίστα ιστιοπλόο να το πάει στο επόμενο επίπεδο; Η απάντηση δυστυχώς είναι όχι.

Τα foiling είναι μόδα και, για κάποιους, το μέλλον. Ορθώς λοιπόν εκπροσωπούνται στο πρόγραμμα. Παρόλα αυτά, για να υπάρξει foiling, θέλει κάποια ένταση και πάνω. Πάνω από κάποια ένταση στο Ρίο είδαμε ότι δεν τα κατάφερναν και τόσο καλά. Ειδικά με τον στίβο στον ωκεανό, δεν συστήθηκαν. Πόσο να γουστάρεις λοιπόν μια κατηγορία που για να την χαρείς θέλεις συγκεκριμένες συνθήκες; Παράλληλα, χαμός με τα πολύ γρήγορα σκάφη που δημιουργούν θέαμα. Πολύς χαμός. Τόσος χαμός που έμεινε πλέον μόνο το Laser, το 470 και το Finn για να χωρέσουν κάθε σωματότυπο, ευλυγισία, ηλικία και διάθεση. Χμ… για δες: πολύς κόσμος που θα ήθελε και θα μπορούσε να ασχοληθεί, τελικά εμποδίζεται από αυτές τις κατηγορίες. Είτε γιατί δεν έχει τύχη σε αυτό το επίπεδο με τον σωματότυπό του, είτε γιατί το ωμό γκάζι δεν του λέει απλά τίποτε. Γιατί αυτό, ΔΕΝ είναι ιστιοπλοΐα. Είναι ίσως και αυτό, αλλά όχι μόνο αυτό. Η πρώτη πρόταση της περιγραφής της οργανωτικής επιτροπής του Τόκυο 2020 για την ιστιοπλοΐα είναι: «By harnessing the power of wind, athletes compete in terms of speed and sailing technique.» Αυτός λοιπόν που ξέρει καλά πως «παίζεται το παιχνίδι». Που είναι γνήσιος εκφραστής της «ναυτικής τέχνης». Που ξέρει καλά να τριμάρει. Να κουρδίζει ένα κατάρτι. Να γνωρίζει τα σημάδια του καιρού. Που με πατέντες που θα κάνει στο σκάφος του, πάει το άθλημα μπροστά. Ο ναύτης. Αυτός μπορεί ποτέ να μπει στο laser; Εκφράζεται από το 49er; Χωράει στο 470; Από τότε που «έφυγαν» τα σκάφη με πολυμελή πληρώματα έχουν χαθεί πολλά για το ποιος χωράει που. Ακόμα περισσότερα χάθηκαν από τότε που «έφυγαν» και τα πιο τεχνικά, keelboats στα οποία οι ιστιοπλόοι μετριόντουσαν και για άλλες δεξιότητες. Δεξιότητες που αν ρωτήσεις στο Volvo Ocean Race ή σε άλλους αγώνες, «πληρώνουν». Άρα, τελικά οι Ολυμπιακοί, εκφράζουν αυτό που θα έπρεπε, μέσα από την τωρινή επιλογή των κατηγοριών;

Τέλος, αν τελικά η επιτομή του αθλήματος είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες (και θα έπρεπε), μια κατηγορία που είναι Ολυμπιακή, θα πρέπει να έχει και την αντίστοιχη «αίγλη». Με όρους marketing, θα πρέπει το brand της να είναι στα ουράνια. Είναι όμως; Το Star για παράδειγμα από τότε που σταμάτησε να είναι Ολυμπιακό, όχι μόνο δεν έχασε από brand αλλά κέρδισε. Το Dragon επίσης. Προφανώς κάτι εκπροσωπούσαν στον χώρο αυτές οι κατηγορίες και δεν χάθηκαν. Στον αντίποδα, αν σήμερα το 49er η το Nacra έβγαιναν από τους Ολυμπιακούς, θα έπαιζα στο στοίχημα ότι θα είχαν την κατάληξη του Elliot. Συνεπώς, έχουν επιλεγεί τελικά κατηγορίες που εκπροσωπούν αυτά που πρέπει ή όχι; Τους ιστιοπλόους κατά βάση;