Περί σκοπού τους

Ναυτικοί όμιλοι πολλοί. Σε όλη την χώρα, σε όλο τον κόσμο. Μικροί, μεγάλοι, με πολυτελείς εγκαταστάσεις, με μαρίνες, με ξενώνες ή απλοί, σε μια παραλία με λιγοστά σκάφη στην άμμο. Όπως και να είναι, αν κανείς διαβάσει τα καταστατικά τους, οι όμιλοι έχουν έναν κοινό στόχο: Να καλλιεργήσουν και να διαδώσουν τον ναυταθλητισμό. Και λέγοντας ναυταθλητισμό, δεν εννοούμε μόνο την ιστιοπλοΐα. Εννοούμε κάθε μορφή του, ανάλογα με τον σκοπό του ομίλου, όπως για παράδειγμα το ψάρεμα ή την ταχυπλοΐα.

Άσχετα αν τελικά πρέπει να διοικούνται σαν επιχειρήσεις, με σφιχτούς προϋπολογισμούς και στόχους, σαφώς δεν πρόκειται ιδρύματα που λειτουργούν με στόχο το οικονομικό κέρδος. Τα έσοδά τους τελικά θα αποδίδονται στα κόστη που επιφέρει η ετήσια δραστηριότητά τους. Μια δραστηριότητα η οποία θα ικανοποιήσει τους απώτερους σκοπούς της ύπαρξης του σωματείου, μέσω όλων των βραχυπρόθεσμων στόχων που έχουν μπει για την χρονιά.

Έχοντας πει τα παραπάνω, κανείς εύκολα μπορεί να καταλάβει ότι οι λέξεις «επιχείρηση», «καλλιέργεια» και «διάδοση» εμπεριέχουν μια δυναμική η οποία πρέπει και να αντικατοπτρίζεται στην καθημερινότητα ενός σωματείου. Πρέπει κάθε χρόνο οι στόχοι που μπαίνουν να είναι υψηλότεροι από την περσινή και να τηρούνται. Πρέπει κάθε χρόνο να κάνουν περισσότερα, δημιουργικά και διαφορετικά πράγματα. Για παράδειγμα όμιλος που διατηρεί απλά κυλικείο ώστε κάθε απόγευμα να μαζεύονται τα μέλη του και να συζητούν τα δρώμενα και που μια φορά τον χρόνο διοργανώνει έναν αγώνα για να διατηρεί την άδειά του ή και που έχει –στα χαρτιά –μερικούς αθλητές, τους ίδιους κάθε χρόνο, ίσως να πρέπει να το ξανασκεφτεί: Μήπως ήταν πιο αρμοστή μια άδεια αναψυκτηρίου? Δεν έχει λόγο ύπαρξης. Ίσως να κάνει και κακό στον χώρο, αφού ο ένας και μοναδικός αγώνας που θα κάνει, θα αποτύχει σε κάθε επίπεδο και θα δυσαρεστήσει τους πάντες. Αντίστοιχα, μεγάλος όμιλος που έχει σχολές –τις ίδιες κάθε χρόνο- και κάνει και 10 –ίδιους- αγώνες μέσα στην χρονιά. Και αυτός σε αργία είναι. Ποια είναι η ανάπτυξη? Ποιο είναι το διαφορετικό προϊόν/σχολή που έβγαλε στην αγορά? Ποια είναι η επιπρόσθετη δραστηριότητα που προέκυψε σε σχέση με την περσινή χρονιά? Έγινε μεγαλύτερος? Έγινε καλύτερος?

Ο όμιλος τελικά τι είναι? Μια παρέα ανθρώπων είναι, που δικηγορίστικα στα χαρτιά αποκαλούνται «μέλη» και που έχουν μια κοινή αγάπη για την θάλασσα. Αυτοί, θα πρέπει να αποφασίζουν όλοι μαζί, ποιο θα είναι το «επόμενο βήμα» για την δραστηριότητά τους και όλοι μαζί, ενεργά, να προσπαθούν να το πετύχουν. Αν κάτι το αγαπάς, όπως ο επιχειρηματίας την επιχείρησή του, τότε γουστάρεις να το βλέπεις και να αναπτύσσεται και εργάζεσαι σκληρά για αυτό. Αν δεν το αγαπάς, γιατί έγινες μέλος? Γιατί αν δεν το έχεις καταλάβει, αυτό στο οποίο έγινες μέλος, διοικείται σαν επιχείρηση. Και η επιχείρηση έχει στόχους και εργαζομένους σε αυτή. Αν δεν έχεις διάθεση να εργαστείς, με τον τρόπο που μπορείς πάντα, για αυτή, για ποιο λόγο παραμένεις μέλος της παρέας;

Περί εγκαταστάσεων

Οι εγκαταστάσεις ενός ομίλου, καθώς και το υλικό του (σκάφη, πανιά, κλπ.) ανήκουν στα μέλη του. Τα σκάφη βρίσκονται εκεί για να εκπαιδεύσουν στην ιστιοπλοΐα και την ναυτική τέχνη. Για να επιτρέψουν στους αθλητές να προπονηθούν και να διακριθούν. Τα αποδυτήρια είναι εκεί για να φιλοξενήσουν τους αθλητές που θα επιστρέψουν από την προπόνηση. Το εντευκτήριο θα είναι ο χώρος συνάντησης και αναψυχής όλων. Το λιμάνι και οι χερσαίες εγκαταστάσεις ο χώρος προετοιμασίας. Οι αποθήκες και οι νεώσοικοι, οι χώροι αποθήκευσης. Όποιοι και να είναι οι χώροι που διαθέτει ο όμιλος, όσο απλοί ή πολυτελείς, όσο μεγάλοι ή μικροί, ανήκουν στα μέλη. Κάτι λοιπόν που σου ανήκει, δεν το προσέχεις σαν δικό σου? Ειδικά εσύ που είσαι μέλος σε κάτι που το αγαπάς! Αν στην εξίσωση βάλεις και το γεγονός ότι οι άνθρωποι που ασχολούνται με την θάλασσα έχουν αναπτύξει μια αυξημένη νοικοκυροσύνη, τότε θεωρητικά οι όμιλοι θα έπρεπε να είναι στολίδια για τους δήμους στους οποίους ανήκουν. Είναι?

Οι εγκαταστάσεις ενός ομίλου, πρέπει και αυτές να εμπίπτουν στο ετήσιο αναπτυξιακό πλάνο που κάνει η «παρέα». Πρέπει να είναι ικανές να φιλοξενήσουν την δραστηριότητα, με ασφάλεια και να μεγαλώνουν όσο μεγαλώνει και η δραστηριότητα. Να γίνονται καλύτερες και πιο εργονομικές ώστε να βοηθούνται όσοι τις χρησιμοποιούν. Στην ίδια λογική εμπίπτουν και τα σκάφη που χρησιμοποιούνται.

Αν είσαι μέλος ενός ομίλου και δεν γνωρίζεις τους χώρους του ομίλου σαν να είναι το δεύτερό σου σπίτι, αν είσαι μέλος και δεν έχεις κάνει το τελευταίο διάστημα κάτι, ελάχιστο, που θα τους βελτιώσει, όπως θα έκανες και στο σπίτι σου, αν δεν φροντίζεις για την συντήρηση και την καθαριότητά τους, τότε τι ακριβώς κάνεις σαν μέλος της παρέας;

Περί συμβουλίων

Μια επιχείρηση, πάντα έχει κάποιους στο τιμόνι της. Κάποιους που οι μέτοχοι έχουν επιλέξει ως ικανούς για να υπηρετούν τα συμφέροντά τους και να πετυχαίνουν τους στόχους της. Με δεδομένο ότι οι όμιλοι, την σύγχρονη εποχή, πρέπει να διοικούνται με αυτόν τον τρόπο, σαν επιχειρήσεις, και εδώ πρέπει κάποιοι να είναι στο τιμόνι και να χειρίζονται τα τρέχοντα, με σκοπό να πετύχουν τους όποιους στόχους υπάρχουν. Και φυσικά είναι τραγικό λάθος να πιστέψει κανείς ότι μπορούν να διοικηθούν οι όμιλοι με «στρατιωτική πειθαρχεία» και γενικότερα σαν τον στρατό. Ο στρατός έχει στόχο την διατήρηση και την προστασία μας. Η επιχείρηση είναι αυτή που έχει στόχο την ανάπτυξη και την δημιουργία. Η επιχείρηση είναι αυτή που ενεργεί με οικονομοτεχνικά κριτήρια. Ο στρατός δεν παράγει χρήμα για πετύχει τους σκοπούς του παρά χορηγείται από το κράτος. Κάτι που για τους ομίλους έχει τελειώσει προ πολλού…

Παλιά υπήρχε η αντίληψη ότι οι άνθρωποι αυτοί πρέπει να είναι κάποιοι «έχοντες» ώστε να μπορούν να βάλουν «πλάτη» όποτε τα πράγματα ζορίσουν. Μεγάλο λάθος. Πρέπει απλά να είναι άνθρωποι ικανοί που θα φροντίσουν απλά τα πράγματα να μην ζορίσουν ποτέ. Αν τελικά το πράγμα ζορίσει, την πλάτη πρέπει να την βάλουν όλα τα μέλη ανεξαιρέτως και όχι κάποιοι έχοντες. Θα πρέπει να είναι άνθρωποι που θα έχουν χρόνο να διαθέσουν για τους σκοπούς του ομίλου. Άνθρωποι με όραμα. Άνθρωποι επιτυχημένοι και ολοκληρωμένοι στην ζωή τους που να μην περιμένουν να πάρουν αξία από την συμμετοχή τους από ένα τέτοιο «αξίωμα». Άνθρωποι με ιστορία στον όμιλο που γνωρίζουν και την τελευταία βίδα στον όμιλο πως είναι βιδωμένη και από ποιόν.

Το βασικότερο που πρέπει να κάνουν όμως είναι να αποτελούν πρότυπα για όλους τους υπόλοιπους. Οι ενέργειές τους να φωτίζουν το σωστό παράδειγμα και η συμπεριφορά τους να αποτελεί υπόδειγμα για όλους τους υπόλοιπους αναφορικά με την τήρηση της σειράς, των κανονισμών αλλά και του ήθους. Αν είσαι μέλος συμβουλίου και λόγω της ιδιότητάς σου έχεις παρακάμψει έναν κανονισμό, έχεις μεσολαβήσει ώστε το παιδί σου να πάρει ένα καινούριο πανί και να πάει πανελλήνιο, έχεις μεσολαβήσει για να πάρει θέση το σκάφος σου ή το σκάφος του κολλητού σου στο λιμάνι ή έχεις προωθήσει τις δουλειές σου μέσα από τον όμιλο, γιατί παραμένεις στην θέση σου; Εσύ που είσαι στο συμβούλιο και πατάς στον όμιλο μόνο όποτε έχει συμβούλιο γιατί παραμένεις στην θέση σου;  Και φυσικά εσύ καλά κάνεις και παραμένεις. Οι υπόλοιποι γιατί σε αφήνουν να παραμένεις;

Περί αγώνων

Η διοργάνωση ενός αγώνα είναι μια πολύ μεγαλύτερη υπόθεση από όσο μπορεί κανείς να φανταστεί. Πρέπει να οργανωθούν πάρα πολλά πράγματα πριν από τον αγώνα ώστε όλοι οι εμπλεκόμενοι σε αυτόν, όχι μόνο να μιλήσουν εκ των υστέρων με καλά λόγια για αυτόν αλλά και να ανυπομονούν για να παραβρεθούν στην επόμενη διοργάνωση! Πυρήνας ενός αγώνα είναι η στελέχωση της επιτροπής αγώνα από ανθρώπους που γνωρίζουν την δουλειά αυτή. Κακές αποφάσεις στην θάλασσα που θα αδικήσουν και θα ταλαιπωρήσουν τους αθλητές, τους προπονητές και τους συνοδούς στιγματίζουν μια διοργάνωση. Όσο και αν ακούγεται εύκολο, στην χώρα μας υπάρχουν άνθρωποι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού που θα μπορέσουν να παραδώσουν με επιτυχία το έργο αυτό. Συνεπώς, δεν είναι δυνατόν όλοι οι όμιλοι να έχουν ταυτόχρονους και τόσους πολλούς αγώνες στο πρόγραμμά τους. Ποιος θα τους κάνει; Μοιραία κάποιος που θα ταλαιπωρήσει κόσμο…

Το λάθος που γίνεται είναι ότι κανείς στέκεται πολύ στο κομμάτι της θάλασσας και παραβλέπει να αναδείξει άλλες πλευρές του γεγονότος που θα το κάνουν να είναι μια επιτυχία ή μια αποτυχία. Για το κομμάτι της θάλασσας, υπάρχουν οδηγοί από την ISAF για το τι υλικά πρέπει κανείς να έχει έτοιμα και έστω ότι έχουμε στην διάθεσή μας και την καλύτερη επιτροπή αγώνων. Οκ. Θα καταφέρουμε το αυτονόητο: Σωστούς αγώνες στην θάλασσα. Και; Αν ήταν έτσι, δεν θα χρειαζόταν ένας ολόκληρος όμιλος με μέλη να τον κάνει. Θα έκαναν μια εταιρία οι 5-10 που ξέρουν να κάνουν σωστούς αγώνες και θα γινόταν η Coca-Cola των αγώνων.

Ένας αγώνας έχει πολλά που πρέπει να γίνουν για να θεωρηθεί επιτυχημένος. Πράγματα που έχουν σχέση με το τιμώμενο πρόσωπο σε αυτόν: τον αθλητή. Πράγματα  που έχουν να κάνουν με την υποδοχή του πριν τον αγώνα, πράγματα που έχουν να κάνουν με τον χρόνο του μετά τις ιστιοδρομίες και με πράγματα που έχουν να κάνουν μετά τον τερματισμό του τελευταίου σκάφους ή την απονομή με την γεύση που τελικά θα του μείνει από την όλη ιστορία. Ο αθλητής είναι το κέντρο της προσοχής. Πρέπει να έχει μια διαπίστευση που θα του δίνει πρόσβαση σε υπηρεσίες και χώρους. Να έχει lunch box. Να μην ταλαιπωρηθεί καθόλου, από το που θα παρκάρει μέχρι την καταμέτρηση. Να χαλαρώσει σε après sail events. Να κεραστεί μια μπύρα μετά τους αγώνες. Να πάρει ένα αναμνηστικό μπλουζάκι. Να δει τον εαυτό του στο internet σε φωτογραφίες ή και την κούρσα που έκανε με τηλεμετρία. Να πάρει προβολή στα μέσα. Ο κατάλογος είναι μεγάλος.

Και φυσικά γεννάται η απορία το πώς θα οργανωθούν και το πώς θα πληρωθούν όλα αυτά; Μα δεν είναι one man show. Πρέπει όλα τα μέλη του ομίλου να συνεισφέρουν εκεί που μπορούν ώστε να υπάρξει το ζητούμενο αποτέλεσμα: Ένα event που θα το θυμούνται και θα το περιμένουν όλοι. Το κάθε μέλος εκεί που μπορεί και γνωρίζει. Κάποιο θα μεσολαβήσει για μια χορηγία. Κάποιο άλλο θα διαθέσει το σκάφος του. Κάποιο άλλο θα διαθέσει τον εαυτό του για να στήσει στίβο. Κάποιο άλλο θα φροντίσει τα lunch box. Κάποιο άλλο θα φροντίσει το party. Αν ένας όμιλος έχει 200 μέλη και ενεργά ασχοληθούν όλα με την διοργάνωση, αυτός δεν μπορεί παρά να είναι επιτυχία. Φυσικά, ο μεγάλος όμιλος με πολλά περισσότερα μέλη, έχει εδώ πλεονέκτημα. Όμως υπάρχει αυτό το επίπεδο συμμετοχής; Βγαίνουν τα μέλη από την ζώνη άνεσης στην οποία βρίσκονται ώστε να ασχοληθούν όσο πρέπει; Αν όχι, γιατί παραμένουν μέλη;

Περί μελών

Τα μέλη, όπως είπαμε, είναι η ουσία του ομίλου. Είναι η αρχή, η μέση και το τέλος του. Είναι αυτοί που δίνουν ζωή στον όμιλο. Αν είναι απόντες από τα δρώμενα, αυτομάτως ο όμιλος παύει να έχει ζωή. Έτσι απλά. Είναι αυτοί που όταν ο όμιλος αδυνατεί να πάρει ένα καινούριο πανάκι σε έναν αθλητή, θα βάλουν από 10€ ο καθένας για να μην μείνει το παιδί χωρίς πανί. Γιατί θα καταλαβαίνουν ότι σήμερα είναι ο γιός  του Κώστα, αύριο η κόρη της Μαρίας και μεθαύριο μπορεί να είναι το δικό τους παιδί. Και η πλάτη θα πρέπει να μπαίνει από όλους και για όλους. Μέλη τα οποία θυμούνται ότι είναι μέλη μόνο σε κοινωνικές συνεστιάσεις και ξεχνούν ακόμα και τις εκλογές γιατί άραγε μπαίνουν στην διαδικασία να πληρώνουν μια ετήσια συνδρομή; Η μήπως την ξεχνούν και αυτή; Μέλη που δεν ξέρουν και δεν κάνουν ενεργά ιστιοπλοΐα, γιατί πληρώνουν συνδρομή σε ναυτικό όμιλο; Μέλη που δεν αφιερώνουν κάποια ώρα της ημέρας τους για να προωθήσουν τους σκοπούς του ομίλου, που δεν διαφημίζουν τις σχολές του, που δεν γίνονται πρεσβευτές του ομίλου στην παρέα τους, γιατί να πληρώνουν την συνδρομή; Μήπως έχει έρθει η ώρα για να κάνουν λίγο οικονομία;

Περί αθλητών

«Αθλητές» είναι όσοι παίζουν με την φανέλα του ομίλου. Όσοι διακρίνονται με αυτή και που γίνονται «πρωταθλητές». Είναι αυτοί που, όπως και τα μέλη αγαπούν τον όμιλο και νιώθουν περήφανοι που είναι στην παρέα αυτή. Είναι αυτοί που στην προσπάθειά τους πρέπει να βρίσκουν υποστήριξη από όλο το οικοδόμημα του ομίλου. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι και οι ίδιοι πρέπει να παραμένουν αμέτοχοι: Το «τρέχω ιστιοπλοΐα» για τον αθλητή είναι ένα project τόσο μέσα όσο και έξω από την θάλασσα. Με δεδομένο ότι το κράτος πλέον δεν μπορεί να συνεισφέρει τόσο για το υλικό όσο και για τις αποστολές και με δεδομένο ότι ο όμιλος έχει πεπερασμένες δυνατότητες, πρέπει και ο αθλητής να πάρει την κατάσταση στα χέρια του. Χρειάζεται νέα πανιά; Μπορεί να οργανώσει ένα party στο εντευκτήριο του ομίλου του με είσοδο. Θέλει να πάει σε κάποιον αγώνα; Μπορεί να ενεργοποιήσει τις επαφές του και να ψάξει για μια χορηγία.

Πέρα όμως από όλα αυτά που στόχο έχουν την διάκριση, υπάρχει και κάτι βασικότερο: ο αθλητής φοράει την φανέλα του ομίλου και είναι αυτός που φαίνεται μέσω των συμμετοχών του σε αγώνες αλλά και μέσω των διακρίσεων. Είναι αυτός που άλλοι μπορεί να έχουν για πρότυπο. Συνεπώς είναι αυτός που κατεβαίνοντας στους αγώνες πρέπει να είναι υπόδειγμα για όλους. Αυτός που είναι η βιτρίνα του ομίλου. Αυτός που είτε φέρει την διάκριση είτε όχι, πρέπει να διακρίνεται για το ήθος και τον χαρακτήρα του. Αυτό είναι και το βασικότερο κριτήριο που πρέπει να έχει κάποιος αθλητής για να φορέσει την φανέλα του ομίλου. Πολύ πιο βασικό από τον σωματότυπο ή την ηλικία. Αυτός είναι και ο αθλητής που θα «ματώσει» για την φανέλα και που θα του είναι αδιανόητο το να πάει σε άλλον όμιλο με μεταγραφή. Θα είναι αυτός που αργότερα, αφού κρεμάσει τα παπούτσια του, θα φέρει τα παιδιά του στον όμιλο και που σαν μέλος πλέον θα τον βοηθάει όσο περισσότερο μπορεί. Όχι φυσικά γιατί η μεταγραφή είναι κάτι κακό ή γιατί σε ορισμένες περιπτώσεις δεν πρέπει να συμβαίνει. Όμως θα του είναι αδιανόητο…

Περί σχολών τριγώνου

Οκ… Η κάθε επιχείρηση για να επιβιώσει πρέπει να πουλάει κάποια προϊόντα ή υπηρεσίες. Από τα πιο κλασσικά που συνάδουν και με τον σκοπό ενός ομίλου, την καλλιέργεια του ναυταθλητισμού, είναι οι σχολές τριγώνου. Έτσι, έχουμε καταλήξει με 200 ομίλους που έχουν 200 σχολές Optimist… Κάποιος που θα το έβλεπε απ’ έξω θα καταλάβαινε ότι τελικά ιστιοπλοΐα κανείς μόνο με το optimist μπορεί να μάθει. Η αντιστοιχία στην στεριά θα ήταν να είχαμε 200 εστιατόρια, και μόνο, που θα σερβίρουν μόνο φιλέτο. Άραγε με μια σαλάτα δεν χορταίνεις; Μήπως και οικονομικότερα;

Το πρόβλημα ξεκινάει από το γεγονός ότι κάποιοι βλέπουν τους μαθητές, μόνο ως μελλοντικούς αθλητές και ακόμα πιο μελλοντικούς πρωταθλητές. Ως ένα άλογο που όταν διακριθεί θα φέρει την σφραγίδα του προπονητή, το εφόρου και άλλων. Η πιθανότητα της «ενασχόλησης» και μόνο με την θάλασσα δεν μας αφορά. Την κάνουμε πέρα. Κάποιος που γεννήθηκε με «λάθος» σωματότυπο για να μπει στο Optimist και στις Ολυμπιακές κατηγορίες δεν μας κάνει. Έτσι, περιορίζουμε την «ενασχόληση» με το άθλημα και υπερ-ασχολούμαστε με τους λίγους εκλεκτούς που στο τέλος μπορεί και να τους κάνουμε να σιχαθούν τόσο το άθλημα όσο και την θάλασσα. Η στατιστική λέει ότι όσο μεγαλύτερη η ενασχόληση με ένα άθλημα, τόσο περισσότερες πιθανότητες έχει να αναδειχτεί και ένα ταλέντο. Είναι κάτι που οι μεγάλες ομοσπονδίες του κόσμου, κατά κόρον εφαρμόζουν εδώ και πολλά χρόνια. Κάνουν σχολές με διαφόρους τύπους σκαφών ώστε να μειώσουν το κόστος και ταυτόχρονα να φιλοξενήσουν μεγαλύτερο εύρος ηλικιών και σωματότυπων. Κάνουν τους νέους ιστιοπλόους πρώτα να αγαπήσουν την θάλασσα και την ιστιοπλοΐα, κάνοντάς την μια διασκεδαστική εμπειρία. Ταυτόχρονα δημιουργούν με σκάφη χαμηλού κόστους μεγάλους στόλους και έτσι καταφέρνουν να έχουν μια τεράστια δεξαμενή ιστιοπλόων από την οποία και ξεπετάγονται τα ταλέντα. Οικονομοτεχνικά αλλά και εκπαιδευτικά, το Optimist ίσως να μην είναι και το πιο καλό σκάφος για να κάνει κανείς τα πρώτα του βήματα. Αν τρακάρει, χρειάζεται πλαστικατζή. Τα εξαρτήματά του δεν είναι και τα οικονομικότερα και είναι και πολλά. Αντίθετα υπάρχουν σκάφη με μικρότερο κόστος κτήσης, όπως το topper, τα οποία είναι από πολυαιθυλαίνιο και άρα άμα τρακάρουν δεν παθαίνουν τίποτε ενώ ταυτόχρονα δεν έχουν πολλά και ακριβά εξαρτήματα. Επίσης, γιατί το 5χρονο παιδί, αντί να χαρεί το παιχνίδι του να πρέπει να ασχολείται με τα μανταράκια που λύθηκαν και με την πλευρά που πρέπει να μπαίνει το πίκι; Ίσως και εκπαιδευτικά να υπάρχουν κενά. Και όμως, κάποιο εναλλακτικό «προϊόν» σχολής δεν υπάρχει στην Ελληνική αγορά. Έλλειψη φαντασίας; Ενασχόλησης; Όποια και να είναι η απάντηση, θα πρέπει να προβληματίσει τα μέλη των ομίλων. Όπως θα πρέπει να τα προβληματίσει και το τι συμβαίνει σαν επόμενο βήμα μετά τις σχολές. Θα πρέπει να προβληματίσει το γεγονός ότι όλοι θέλουν να γίνουν ολυμπιονίκες και βάζουν τα σωματεία τους να  συντηρούν τις πανάκριβες ολυμπιακές κατηγορίες και να σπαταλούν τεράστια ποσά σε αυτές. Σαφώς πρέπει να υπάρχει και αυτό, αλλά όχι μόνο αυτό! Υπάρχουν παγκόσμιες κατηγορίες όπως το J/24 ή το Lightning που είναι πολύ πιο value for money αφού κανείς μπορεί να αθλείται με αξιώσεις με σκάφη δεκαετίας και να χαίρεται αγώνες υψηλού επιπέδου σε όλο τον κόσμο. Κατηγορίες που είναι διαχρονικές και που όπως και να είσαι, ψηλός, κοντός, βαρύς ή ελαφρύς, μπορείς να αθλείσαι. Κατηγορίες που τα σκάφη δεν περνούν στην αχρηστία όταν βγουν από το πρόγραμμα των Ολυμπιακών αγώνων. Συνεπώς, πρέπει τα μέλη να σκέφτονται σοβαρά και το οικονομικό σκέλος της επιχείρησης που καλούνται να διοικήσουν ώστε να την κάνουν βιώσιμη και για τις επόμενες γενιές. Αν δεν το κάνουν η επιχείρηση θα κλείσει. Και το κρίμα θα είναι δικό τους.

Περί σχολών ανοικτής θαλάσσης

Όσοι έχουμε την τύχη να ασχολούμαστε με την θάλασσα, μαθαίνουμε ότι κάθε έξοδος από το λιμάνι μας μαθαίνει και κάτι. Αντιλαμβανόμαστε ότι η διαδικασία εκμάθησης της ιστιοπλοΐας και της ναυτικής τέχνης διαρκεί περίπου 160 χρόνια. Συνεπώς ποτέ κανείς μας, μέσα σε μια ζωή δεν προλαβαίνει να μάθει όλα όσα πρέπει. Το παράδοξο είναι ότι πιστοποιούμε ανθρώπους ως επαρκείς για αυτή την γνώση μέσα σε 2 μήνες μέσα από την βιομηχανία των σχολών ανοικτής θαλάσσης. Τους προσφέρουμε μια υπέροχη εμπειρία από 8 βόλτες στην θάλασσα και τους λέμε το καλοκαίρι να δοκιμάσουν διακοπές με σκάφος… Ευτυχώς οι ίδιοι καταλαβαίνουν την πραγματικότητα και απλά κρεμούν το πτυχίο τους στον τοίχο μαζί με άλλα, χωρίς τελικά να κινούν την αγορά των ναυλώσεων σκαφών.

Και εδώ όλοι οι όμιλοι ακολουθούν ένα μονότονο μοτίβο. Κανείς δεν παρεκκλίνει ούτε στο ελάχιστο. Καμία εφευρετικότητα. Κανένα διαφορετικό προϊόν στο ράφι. «Μα αν το κάνουμε 4 μήνες με διπλά λεφτά, κανείς δεν θα έρθει». «Μα αν βάζαμε στο πρόγραμμα ένα μεγάλο ταξίδι, δεν θα μπορούσε κανείς». Στην πράξη όμως κανείς δεν το τολμάει. Κανείς δεν δοκιμάζει να βρει για μαθητές αυτούς που πραγματικά τους ενδιαφέρει. Αυτούς που θα προγραμμάτιζαν και θα έπαιρναν από το γραφείο τους μια εβδομάδα άδεια προκειμένου να μάθουν κάτι περισσότερο. Να ζήσουν κάτι περισσότερο. Επίσης, να τους έχουμε έτοιμες στημένες οικονομικές λύσεις για να δικτυώνονται και να συνεχίζουν την δραστηριότητα με στόχο να τριφτούν με την θάλασσα και να νιώσουν ότι πραγματικά πατούν στα πόδια τους σαν ιστιοπλόοι. Πράγμα που θα ήταν πρωτίστως καλό για τον όμιλο αφού η παρέα του θα μεγαλώσει με υγιή μέλη, αλλά και για όλους τους επαγγελματίες του χώρου οι οποίοι θα μεγάλωναν τον κύκλο εργασιών τους. Από αυτόν που πουλάει νιτσεράδες και υλικά για τα σκάφη μέχρι τους πανάδες και αυτούς που πουλούν σκάφη.

Προτιμούμε την λήθη της εύκολης δοκιμασμένης λύσης. Μιας λύσης κοινής σε όλους. Μιας λύσης που αν ο ένας αποφασίσει να ρίξει τις τιμές, πρέπει να ακολουθήσουν και οι υπόλοιποι γιατί τελικά δεν έχουν και κάτι διαφορετικό να προσφέρουν που θα τους κρατήσει την τιμή ψηλά. Οικονομικά λοιπόν για τον όμιλο κακή λύση. Εκπαιδευτικά εξίσου κακή. Και όμως δεν αλλάζει! Γιατί; Μήπως γιατί τα μέλη των ομίλων δεν έχουν μαζευτεί να προτείνουν πως θα λειτουργήσει η δική τους σχολή καλύτερα;

Περί του μέλλοντος

Το μέλλον ξεκίνησε εχτές και ήδη το ζούμε. Και οι όμιλοι λειτουργούν με τον ίδιο μονότονο τρόπο. Χωρίς φαντασία. Χωρίς ενασχόληση όλων των μελών τους. Και κανείς θα αναρωτηθεί πως τολμάει ο υπογράφων να μιλάει για ανάπτυξη και ριζοσπαστικές αλλαγές μέσα στην κρίση. Να μιλάει για αλλαγές ενώ γύρω μας όλα γίνονται ολοένα και πιο συντηρητικά. Μα η συντήρηση, οδηγεί με γραμμικό τρόπο στην ίδια πορεία με σήμερα. Το πρόβλημα είναι ότι η γραμμή δείχνει προς τα κάτω και η προβολή της στο μέλλον δείχνει το μηδέν.

Αν κάτι δεν αλλάξουμε παίρνοντας τον όμιλό μας και την κατάσταση στα χέρια μας, δύσκολα θα επιβιώσουμε. Κάποιος θα έλεγε ότι τελικά ίσως και να είναι πάρα πολλοί οι όμιλοι και να πρέπει να γίνει ένας εξορθολογισμός ή κάποιες συγχωνεύσεις. Αυτό θα σήμαινε όμως περαιτέρω συρρίκνωση της δραστηριότητας και είναι λάθος. Θα πρέπει να συνεχίσουν να υπάρχουν όλοι. Απλά θα πρέπει να ξεκινήσουν να έχουν πλάνο ανάπτυξης, όραμα και ενεργά μέλη που θα κάνουν το όραμα πράξη. Αν λοιπόν κάποιος εξέλαβε το πιο πάνω κείμενο ως μια προτροπή για να διαγραφούν τα μέλη από τους ομίλους, τώρα που αυτοί χρειάζονται τις συνδρομές τους περισσότερο από ποτέ, σφάλει. Είναι ένα κείμενο αφύπνισης. Αν πάλι κάποιος ταυτίστηκε με τα παραπάνω και πράγματι απέχει από την παρέα του ομίλου και την συνεισφορά σε αυτόν, τότε πράγματι είναι πιο υγιές να σταματήσει να είναι μέλος. Για όλους. Γιατί έτσι δεν θα νομίζει εσφαλμένα η υπόλοιπη παρέα ότι μπορεί να βασιστεί σε αυτόν.

Πρόσφατα άκουγα για έναν όμιλο που ξεκίνησε από το μηδέν και έφτιαξε τις εγκαταστάσεις του με βοήθεια από το ΕΣΠΑ. Πως; Απλά τα μέλη του ασχολήθηκαν, έφτιαξαν την σχετική πρόταση και επιδοτήθηκαν. Συνεπώς, τα πιο πάνω, στην Ελλάδα του σήμερα δεν βρίσκονται στην σφαίρα της φαντασίας, υπάρχουν όμιλοι και μέλη που αν και το γήπεδο είναι ανηφορικό, βρίσκουν τρόπους και το βάζουν το γκολ.