Ενώ σε όλους τους διεθνείς αγώνες υπάρχει πάντα ένα αρκετά τσουχτερό entry fee και όλοι το θεωρούν αυτονόητο, για κάποιο λόγο σε μικρότερες διοργανώσεις, υπάρχει μια αέναη κουβέντα για το αν θα πρέπει ο αγωνιζόμενος να πληρώνει entry fee για να συμμετέχει στον αγώνα. Για κάποιο λόγο θεωρείται «καθήκον» ενός ναυτικού ομίλου το να κάνει αγώνες και «μαγκιά» το να το κάνει χωρίς να χρεώνει τους αθλητές γιατί συμβάλει στο να γίνεται το άθλημά μας πιο οικονομικό και κατά συνέπεια προσιτό στον κόσμο.

Για να βάλει όμως κανείς σε τάξη τις σκέψεις του για το τι πρέπει να γίνεται τελικά, πρέπει να κάνει ένα βήμα πίσω και να απαντήσει στο τι τελικά είναι ένας «αγώνας». Ένας «αγώνας» λοιπόν, έχει δυο μέρη:

• Ένα σκέλος στη θάλασσα και ένα σκέλος έξω από αυτή. Στην θάλασσα, πρέπει να έχεις μια άρτια ομάδα που θα στήσει έναν σωστό στίβο, θα τον επιτηρεί και θα κάνει αγώνες δίκαιους για τον αθλητή με σωστές αποφάσεις που δεν θα τον ταλαιπωρήσουν. Όλα αυτά, θα τα κάνει και με κύριο γνώμονα την ασφάλεια.
• Ένα σκέλος έξω από τη θάλασσα, που έχει σχέση με την σωστή γραμματειακή υποστήριξη, τις παροχές προς τους αγωνιζόμενους από ένα απλό lunch box μέχρι ένα apres sail event, τις όποιες τελετές χρειαστούν, την σωστή δημιουργία υλικού όπως τα φύλλα αγώνος, κλπ.

Σε αυτή τη ζωή, ότι πληρώνεις παίρνεις. Καλώς ή κακώς, όλα τα παραπάνω για να τα αντιμετωπίσει με σοβαρότητα ο διοργανωτής όμιλος, πρέπει να τα πληρώσει. Για να τα πληρώσει, έχει δυο δρόμους: ή να βάλει κάποιο entry fee ή να βρει μια χορηγία για τον αγώνα ώστε να καλύψει τις ανάγκες του. Επειδή οι χορηγοί είναι δυσεύρετοι, τις περισσότερες φορές είναι μονόδρομος το entry fee. Μάλιστα, αν θέλεις η παροχή προς τον αγωνιζόμενο να είναι τέτοια που ο αγώνας που διοργανώνεις να αποτελέσει διαφήμιση για τον διοργανωτή όμιλο, χρειάζεσαι και τα δυο.

Αν κανείς κοιτάξει τι συμβαίνει σε διασυλλογικά άλλων αθλημάτων όπως τένις, βόλεϊ, κλπ παντού υπάρχει entry fee το οποίο ανάλογα με την περίπτωση, καλύπτεται από το σωματείο ή τον αθλητή που συμμετέχει. Αλλά επειδή ποτέ δεν μας αφορά το τι γίνεται σε άλλα αθλήματα, γιατί μόνο ο δικός μας ο γονιός του οπτιμίστα θα γκρινιάξει και δεν θα συμμετέχει – ή αντίστοιχα ο ανοιχτοθαλασσίτης που δεν θα κατέβει να τρέξει στον αγώνα του Κόρφου αν δεν είναι τσάμπα, ας δούμε τι γίνεται στο δικό μας άθλημα:

Στη θάλασσα, έχουμε φίλους. Πολλούς φίλους. Έτσι, δίνουμε την μία σημαδούρα στον ένα φίλο προπονητή και την άλλη στον άλλο φίλο προπονητή να τη στήσει. Τζάμπα. Αντίστοιχα επιστρατεύουμε και όλους τους προπονητές του δικού μας ομίλου. Έτσι, επειδή η κλωνοποίηση ακόμα δεν έχει ανακαλυφτεί, κάποιοι αθλητές ή κάποιες σημαδούρες κάποτε δεν θα έχουν επίβλεψη. Αυτό, μάλλον έχει κάποιο αντίκτυπο τόσο στην επίδοση των αθλητών ή αντίστοιχα στην ποιότητα του στίβου. Κάπου υπάρχει και ένας κανονισμούλης για το ασυμβίβαστο αλλά εντάξει, στις εποχές της κρίσης, αυτά είναι υπερβολές! Αντίστοιχα έχουμε συνεννοηθεί με τον άνθρωπο που θα είναι επάνω στο πλοίο και σηκώνει σημαίες ή και παίρνει αποφάσεις. Και αντίστοιχα φυσικά και με κάθε άλλο εμπλεκόμενο όπως για παράδειγμα τον κριτή που επειδή δεν πληρώνεται και ο άνθρωπος είχε μια επαγγελματική υποχρέωση το πρωί του Σαββάτου, θα βγει θάλασσα μετά τις 2 που θα κατέβει… μέχρι τότε και λίγο γουργούλα επιτρέπεται…

Έξω από τη θάλασσα το πράγμα αντιμετωπίζεται αντίστοιχα. Αφενός δεν είναι εποχές για lunch box και πολυτέλειες και αφετέρου το να εισπράξουμε entry fee ή το να βρούμε χορηγό ξεκινάει και δημιουργεί υποχρεώσεις για περισσότερη ενασχόληση των ανθρώπων του ομίλου για να συντονίσουν και να διοργανώσουν πράγματα. Γιατί να κάνουν τη ζωή τους δύσκολη και να αναλάβουν υποχρεώσεις; Γιατί να χρεώσουν και τους αθλητές ενώ χωρίς να κάνουν τίποτε θα βγουν και μάγκες που το έκαναν τσάμπα;

Ειδικά στην Ελληνική πραγματικότητα που υπάρχουν άπειρα σωματεία, μικρά κατά το μεγαλύτερο μέρος τους, αν θέλουν να κάνουν αγώνες σοβαρούς, πρέπει τελικά να χρεώσουν. Για το αρχείο, ούτε οι μεγάλοι όμιλοι μπορούν να το κάνουν μόνοι τους. Γιατί την ημέρα του αγώνα, συνεχίζει η λειτουργία τους (π.χ. ακαδημίες) και έτσι και αυτών το διαθέσιμο προσωπικό δεν είναι 100% διαθέσιμο ή δεν φτάνει ή δεν έχει την απαραίτητη γνώση για να κάνει την συγκεκριμένη δουλειά. Παράλληλα, πέρα από το ότι ο αγώνας θα στηθεί καλύτερα, το ότι θα πληρωθούν κάποιοι άνθρωποι στον χώρο ένα μεροκάματο και το ότι θα ξεκινήσει να κινείται η αγορά σε διάφορα επίπεδα, δημιουργεί μια υπεραξία η οποία έχει χαθεί από την ιστιοπλοΐα.

Το τελευταίο που πρέπει κανείς να σταθεί, είναι το κομμάτι των συμμετοχών που είναι η μόνιμη απειλή. Ας πάρουμε ένα δεδομένο. Ιστιοπλοΐα κάνουμε γιατί μας αρέσει και γιατί μας διασκεδάζει. Για την διασκέδασή μας πάντα ξοδεύουμε κάποια χρήματα. Έστω λοιπόν ότι βγαίνουμε Σάββατο βράδυ και πάμε για φαγητό με μια παρέα. Έχουμε δυο επιλογές: Ένα δωρεάν συσσίτιο με χάλια φαγητό που απλά μας καλύπτει την πείνα μας και ένα εστιατόριο με λογικές τιμές και πολύ καλό φαγητό. Εσύ που θα επέλεγες να πας την παρέα σου για να περάσετε όλοι μαζί το Σαββατόβραδό;

Χρέωσε Χ και δώσε στον αθλητή 2Χ ή και 3Χ. Και αυτός θα το εκτιμήσει και το άθλημα θα πάει μπροστά. Αν δεν το εκτιμήσει, δεν θα μπορέσει ούτε το εστιατόριο να εκτιμήσει ούτε τίποτε άλλο και τσάμπα ασχολείσαι μαζί του.