…και ξαφνικά όλοι στεναχωρηθήκαμε.
Όλοι έλεγαν, μα γιατί, αφού έγινε σοβαρή προσπάθεια τόσο καιρό. Αφού! Αφού…
Η φάση δεν αλλάζει πάντως. Η ιστιοπλοΐα δεν θα περιλαμβάνεται ούτε στο πρόγραμμα των Παραολυμπιακών αγώνων του 2024 στο Παρίσι. Και ίσως να μην ζήσουμε να την χαρούμε ξανά σαν ένα τέτοιο άθλημα.
Γιατί όμως δεν πιάσαμε σαν άθλημα τα κριτήρια που ήθελε η IPC? Σε ένα βαθμό φταίμε σαν άθλημα. Όταν έσκασε η βόμβα για το Τόκυο, χάθηκε πολύτιμος χρόνος χωρίς αποφάσεις για τις κατηγορίες και την στρατηγική που θα πρέπει να ακολουθηθεί. Για πολλούς μήνες ζούσαμε με μια παρουσίαση που έλεγε πόσο εντατικά θα δουλέψουμε. Για μήνες ζούσαμε χωρίς πλάνο για το ποια θα είναι τα παραολυμπιακά σκάφη του μέλλοντος και το όλο θέμα ήταν στο «θα δούμε». Έτσι, πολλές ομοσπονδίες έπαιζαν και αυτές με τη σειρά τους άμυνα –και με το δίκιο τους- και τελικά το πράγμα ποτέ δεν «κάλπασε». 2-3 κλινικές που έγιναν, σε καμία περίπτωση δεν μας έφεραν πολύ κοντά στον στόχο. Ακόμα και επικοινωνιακά, το θέμα δεν έτρεξε όπως έπρεπε ώστε να μην υπήρχε σε κανέναν η παραμικρή καν σκέψη ότι η ιστιοπλοΐα δεν θα έμπαινε στο Παρίσι.
Φυσικά φταίει και η IPC που βάζει όλα τα αθλήματα σε κοινό κουβά όπως και η IOC και προσπαθώντας να πιάσει κάποιους δικούς τους στόχους «βιάζει» το DNA αρκετών αθλημάτων. Τα ωθεί στο να είναι μακριά από αυτό που πραγματικά είναι. Για παράδειγμα, σαν ιστιοπλόος, προσωπικά με φτιάχνει το 2.4 να το βλέπω. Να το κουρδίζω. Να το περιποιούμαι. Να κάνω ιστιοπλοΐα με αυτό. Το ίδιο και το Sonar. Το Access όχι. Και βασικά δεν υπάρχει ιστιοπλόος που θα γουστάρει πραγματικά να μπει να κάνει ιστιοπλοΐα με αυτό. Θα μπει μόνο για να πάει να πάρει μετάλλιο. Οπότε ας μην απορούμε γιατί απέτυχε το πείραμα. Απλά διαλέχτηκε από τους υπεύθυνους γιατί με αυτό θα μπορούσαν να πιαστούν πιο εύκολα οι στόχοι της IPC. Όμως ο ιστιοπλόος σε όλο αυτό τον προγραμματισμό που ήταν?
Αν πραγματικά οι υπεύθυνοι για το άθλημά μας ενδιαφερόταν για το inclusion, για γυναίκες, για ΑΜΕΑ, για οτιδήποτε, πραγματικά δεν έπρεπε να κάνουν τίποτε! Η ιστιοπλοΐα είναι από μόνη της το πιο inclusive άθλημα. Αν δεν έκαναν απλά τίποτε από όλα αυτά που βλέπουμε γύρω μας και προβληματιζόμαστε, θα μπορούσαμε να βλέπαμε και AMEA αθλητές στους Ολυμπιακούς, να παίζουν στα ίσα τους αρτιμελείς.
Γιατί αν είχαν επιλεγεί σωστά οι κατηγορίες στους ολυμπιακούς, κάνοντας τις σωστές πατέντες, ένας αθλητής με κάποια σωματική αναπηρία, θα μπορούσε άνετα να μπει στο σκάφος και να αγωνιστεί. Αν κανείς το θεωρεί ακραίο, να θυμίσω την περίπτωση του Δανού Jesper Bank που κέρδισε στην Βαρκελώνη το 1992 χρυσό στα Soling με εγχειρισμένο και πρακτικά άχρηστο το δεξί του πόδι. Ίσως για έναν αθλητή με ακρωτηριασμένο πόδι να ήταν ακόμα πιο εύκολο αφού δεν θα έπρεπε να μεταφέρει ένα λειτουργικά άχρηστο πόδι από πλευρά σε πλευράς σε κάθε τακ. Αν είχαν επιλεγεί σωστά οι κατηγορίες θα βλέπαμε και περισσότερες γυναίκες στο άθλημα. Και οτιδήποτε άλλο θέλουν οι IPC και η IOC. Γιατί; Γιατί πολύ απλά θα είχαμε μπροστά μας την ιστιοπλοΐα όπως πρέπει να είναι. Όπως είναι το DNA της. Θα επιβεβαιώναμε στους ολυμπιακούς τους λόγους που μας έκαναν να την αγαπήσουμε και να την υπηρετούμε.
Τώρα αλήθεια τι βλέπουμε; Γρήγορα, αντιναυτικά και εντυπωσιακά σκάφη που πρέπει να έχεις πολύ ειδικούς σωματότυπους για να τα καβαλήσεις. Βλέπουμε σκάφη που αν δεν ήταν ολυμπιακές κατηγορίες και τα βλέπαμε σε ένα ναυτικό σαλόνι, μάλλον δεν θα τα αγοράζαμε. Σκάφη που ενσωματώνουν τεχνολογία και εξελίξεις αλλά όταν κάνεις ιστιοπλοΐα με αυτά δεν σκέφτεσαι «ιστιοπλοϊκά». Το κούρδισμα, η μικρή αλλαγή και το «ψάξιμο» παίζουν λιγότερο ρόλο από την φυσική κατάσταση. Αλλά αυτά τα έχουμε πει…
Το πρόβλημα πάντως είναι μεγαλύτερο από όσο κάποιοι νομίζουν. Πέρα από τις κατηγορίες, υπάρχουν πολλά που ξενερώνουν τον ιστιοπλόο, τόσο τον νέο όσο και τον φτασμένο. Για παράδειγμα την World Sailing που αν μπεις στην ιστοσελίδα της θα καταλάβεις ότι ιστιοπλοΐα κάνουν μόνο οι Άγγλοι, και βαριά κάποιες από τις «αποικίες» της. Ο υπόλοιπος πλανήτης δεν έχει κάτι αξιόλογο να δείξει.
…πολύ φοβάμαι ότι θα στεναχωρηθούμε σύντομα ξανά. Για άλλο λόγο.
